Ik leefde jarenlang met een verkrampt gevoel

Het is een regenachtige herfstdag in november en ik sluit aan in de file onderweg naar mijn werk. Ik baal ervan en vind dat ik niet te laat mag komen. Mijn lichaam protesteert duidelijk en de vermoeidheid slaat toe. Een gevoel wat ik herken van eerder en ik vraag me af hoe dat komt. Ik heb redelijk geslapen en heb leuk werk, maar ik heb ook al een drukke ochtend achter de rug. Ik moest van mezelf nog even mijn haar wassen want dat was al een tijdje geleden, ik heb nog even de vaatwasser uitgeruimd want ik wil wel in een opgeruimd huis thuiskomen en heb snel mijn ontbijt gegeten omdat ik anders niet op tijd kon vertrekken. Gelukkig kon mijn man onze dochter naar school brengen, dus gaf ik haar nog snel een dikke knuffel en kus en daarna kon ik gaan. Mijn energieniveau is laag en ik voel me lichamelijk niet goed. Met de gedachte aan de dag die voor me ligt, bedenk ik me dat ik nog een overleg voor moet bereiden en dat ik vandaag echt die ene ouder moet bellen. Ik krijg een verkrampt gevoel en voel dat mijn ademhaling hoog zit. Ik wil dit niet voelen… Ondertussen kijk ik om me heen naar de mensen die ook in de file staan en vraag me af of zij hetzelfde ervaren. Is het normaal dat ik dit voel? Moet ik hier doorheen en gaat het dan vanzelf over? Of ben ik de enige die dit ervaart en is er mis met mij?

Bovenstaande situatie stond niet op zichzelf en het verkrampte gevoel kwam vaker voor. Met de kennis van nu zou ik antwoord kunnen geven op de vragen die ik mezelf stelde. Toentertijd werd ik volledig in beslag genomen door ‘moeten’. Wanneer ik de situatie voor me haal besef ik me ook hoe vaak ik tegen mezelf zei dat ik iets moest. Het was echter ook iets wat ik zelf met wilskracht niet kon keren, het was een patroon zoals ik al jaren gewend was om te doen. Ik wilde het wel anders, maar wist niet hoe.

Totdat…

Ik ontdekte dat ik belemmerd werd door mijn perfectionisme. Dat het perfect willen doen mijn grootste drijfveer was, wat resulteerde in veel moeten. Ik ging er meer over lezen en het deed me goed om herkenning te vinden in de verhalen van anderen en de verkramping waar ik mee te maken had. Ik las dat perfectionistisch gedrag uiteindelijk kan leiden tot een burnout. Daar was ik al eerder tegen aan gelopen, dus ik wilde voorkomen dat het nog een keer zou gebeuren. Ik zocht een coach die gespecialiseerd is in perfectionisme. Ik ben nog elke dag dankbaar dat ik deze stap genomen heb. Er werd achter de symptomen gekeken en ik ben aan de slag gegaan met het belemmerende patroon. Zo kon er op onbewust niveau een verandering plaatsvinden en ga ik nu anders met dingen om.

Het mooie is dat ik geen afscheid heb genomen van de mooie dingen die perfectionistisch gedrag met zich meebrengt. Zo ben ik erg blij dat ik zorgvuldig handel, doelen kan bereiken, dat ik goed ben in de puntjes op de i zetten en dat ik netjes mijn afspraken nakom. Het is vooral dat het belemmerende stuk en het vele moeten is afgenomen. Ik voel me niet meer verkrampt, heb een keuze in de dingen die ik doe en ik ben vooral met veel meer mildheid naar mezelf gaan kijken. Ik ben oké zoals ik ben!

Mocht je je herkennen in het belemmerende patroon van perfectionisme en heb je het gevoel dat je het graag anders wilt, maar weet je niet hoe? Weet dan dat er mogelijkheden zijn om ermee aan de slag te gaan en dat je het niet alleen hoeft te doen. Wil je jouw verhaal met mij delen en/of ontdekken hoe ik jou verder hierin kan begeleiden, neem dan contact met mij op.