Ik doe het zelf wel... Ik los het zelf wel op...

Misschien wel een van de moeilijkste dingen om te doen wanneer je te maken hebt met het patroon van perfectionisme: 𝘰𝘮 𝘩𝘶𝘭𝘱 𝘷𝘳𝘢𝘨𝘦𝘯.

Een groot verantwoordelijkheidsgevoel en altijd zorgen dat dingen voor elkaar komen.
Natuurlijk super fijn, maar dat heeft ook een keerzijde.

Overtuigingen als "Ik los dat zelf wel op," "Ik moet dat alleen kunnen," of "Ik wil de ander daar niet mee belasten" kom ik geregeld tegen bij de mensen die ik spreek.
En het zijn overtuigingen waar ik zelf ook mee worstelde.

Misschien herken je het wel:
- Je bent gewend om dingen alleen op te lossen.
- Je bent al heel vroeg zelfstandig geworden en hebt geleerd om je eigen boontjes te doppen.
- Of je vindt het moeilijk om zaken uit handen te geven, omdat je bang bent de regie en controle te verliezen.

En toch kan hulp vragen en ontvangen zoveel opleveren.
Het is niet alleen een verrijking, maar ook een mooie manier om te ervaren dat je het niet alleen hoeft te doen.

Want samen:
- Kun je elkaar versterken en aanvullen.
- Kom je sneller tot oplossingen.
- Ontstaan nieuwe inzichten en perspectieven.

En weet je wat het mooie is?
Je hoeft daarvoor niet los te laten wat voor jou belangrijk is.
Het gaat erom dat je leert dat steun vragen niet betekent dat je faalt, maar dat je jezelf en de ander de kans geeft om bij te dragen.

Hoe zou het zijn als je vandaag eens iets kleins probeert?
Misschien door te vragen of iemand even met je mee wil denken.
Of door te delen dat je ergens mee worstelt.
Of misschien gewoon door te zeggen: "Ik kan wel wat hulp gebruiken."

Hoe ervaar jij het om hulp te vragen?
En wat helpt jou om die stap te zetten?
Ik ben benieuwd naar jouw verhaal.