Jouw eigen tempo

Deze week kwam ik tot een belangrijk inzicht.
Ik merkte opnieuw dat ik het tempo van anderen niet bij kon benen.
Ik was in een gezelschap waarin ik weinig zei.
Het knaagde vanbinnen; ik voelde me geen deelnemer, maar een buitenstaander.

Eigenlijk is dit al mijn hele leven zo: dat ik minder vaak iets zeg, dat anderen sneller lijken te reageren.
En daar plakte ik een label op, namelijk dat het niet goed genoeg was.
Dat ik harder moest werken om de ander bij te benen.
Dat het niet oké was als je niet altijd je woordje klaar had.
Dus paste ik me aan aan het tempo van de ander.
Ik probeerde sneller te reageren, al kostte het me moeite.

Voor anderen kan dat overkomen alsof ik misschien geen mening heb.
Dat ik op de achtergrond wil zijn.
Maar dat klopt niet.
Ik heb wel iets te zeggen, maar dat gaat bij mij vanuit rust, op een ander tempo.
Soms vallen er ook stiltes en juist daaruit kunnen mooie dingen ontstaan.

Ik weet nu dat ik tijd nodig heb om de informatie (van de ander) en een gebeurtenis te verwerken.
En dat maakt mij niet minder.
Iedereen heeft zijn eigen tempo en dat is oké

Dus ik vraag of de ander me wat meer ruimte of tijd wil geven
In plaats van dat ik mezelf ga forceren om een sneller tempo aan te nemen.
Zodat ik kan blijven bij wat voor mij klopt.

Mogelijk herken je jezelf in wat ik schrijf.
Ik zeg het tegen mezelf, maar wil het ook jou meegeven:
Keur het niet af.
Ga je niet aanpassen aan het snellere tempo van die ander.
Maar omarm wat jij vanuit die rust en vertraging kan betekenen.

🩷